فکر کنم من اگر 10 روز هم نرم مدرسه و 20 نفرم شمارمو داشته باشه حتی 1 تک زنگ هم برام نمیندازن ... نمیدونم خودشون میدونن که بله باز امروز امتحان داریم و فلانی نیومده

یا اینکه کلا واسم ارزشی قائل نیستن

البته در خیلی وقت های دیگه کلی دوست های خوب و مهربونم دارما ... مثل وقتایی که از بوفه خرید میکنم یا اینکه قراره یکی رو به یکی معرفی کنک که کارش راه بیوفته ( روزی نیست زنگ نزنه پیگیر کارش نشه لامصب دهن مارو سرویس کرده این یه مورد ) ... یا به هر نحوی که کارشون گیر من میوفته یه جوری میشم که احساس غرور میکنم و میگم به به چه دوستای با مرامی دارم

اندکی بعد ... یک زد و خورد یک طرفه پیش میاد ( زد که نبود فقط خورد بود ) حالا هی التماس چشمی کن از دور و بر که یکی بیاد کمکت اما فایده نداره ، دریغ از یک دوست شجاع که بیاد تو رو از دست این غول تشن نجات بده  ... نمیدونم اشکال از منه یا جامعه داره به یه سمتی میره

که اینجوری بشه ... هرچی که هست خیلی بده ، دل ادم غنج میره که پدر بزرگمون با دوستای محترموشن  چقدر هوای همو داشتن و فارغ از این که به خاطر نیازشون با یکی خبو باشن چقدر بهشون خوش

میگذشت ... حیف ! حیف ...

------------------------------------------------------

نویسنده خوبی نیستم ... ولی نوشتن رو دوست دارم

مبتدی هستم ... اگر نکاتی رو بهم گوشزد کنید قطعا بهتر مینویسم !

ارادتمند

نمایش این کد فقط در ادامه مطلب برای قرار دادن کد مورد نظر به ویرایش قالب مراجعه کنید

مطالب مرتبط
وسواس و درمان آن ( طب سنتی)
داستان کوتاه (3)
داستان کوتاه (2)
داستان کوتاه (1)
سخن بزرگان (1)
بچگی ...
هرچی دورت شلوغه تنها تری...
دانلود بازی برزیل – کرواسی Brazil vs Croatia 12.06.2014
پایان
قانون غرور